تقدیم به خواهر کوچکم که در راهپیمایی،
جلوی دوربین سیما بغض کرده بود

پنج شنبه اتوبوسی که ما را آورد راهپیمایی، دو طبقه نبود اما اندازه یک ملت گنجایش داشت که همه از یک طبقه از یک خوشه بودند. با یکدیگر قوم و خویش بودند. از یک دیار بودند. با هم یار بودند. هم را می شناختند. اهل یک قبیله بودند و رو به یک قبله نماز می گزاردند. یک ملت حنجره بودند با یک فریاد واحد. اهل یک کوچه بودند؛ کوچه بنی انقلاب. کوچه بنی امام. کوچه بنی آدم. کوچه بنی هاشم. کوچه بنی هاشم، این روزها، نه در مدینه سعودی ها که در مدینه ماست؛ در قلب "ام القرا"ست. بگو چراغ ها را خاموش کنند؛ من این بار می خواهم زودتر "روضه" را شروع کنم. بلندگوی من "قلم" و منبرم "کاغذ" است. من تنها مداحی هستم که مستمعین خود، این گریه کننده های کلان و خرد را نمی بینم؛ بسم الله! من مادر بزرگم را به حج نفرستادم که از مزدوران سعودی کتک بخورد. اگر "مدینه" یعنی "شهر"، پس چرا قبرستان بقیع، سوت و کور است و به جای چراغ، این همه داغ این همه شلاق دارد؟ اگر مدینه یعنی شهر، پس چرا شیوخ عرب، به فرزندان بنی هاشم حق شهروندی نمی دهند؟ اگر مدینه یعنی شهر، پس چرا این سنگدلان برای مزار "ام البنین" سنگ نمی گذارند؟ اگر مدینه یعنی شهر، پس چرا قبر مادرم زهرا گمنام است؟ اگر مدینه یعنی شهر، پس چرا شیعه علی در شهر پیامبر، غریب است؟ اگر مدینه یعنی شهر، پس چرا آخرین پیام پیامبر در این دیار غریب افتاده است؟ اگر مدینه یعنی شهر، یعنی شهر پیامبر، مگر حضرت نگفت؛ فاطمه پاره تن من است؟ پس چرا هنوز از مدینه صدای ناله زهرای مرضیه به گوش می رسد؟ نه! این نقشه های جعلی، تنها به درد پاس کردن درس جغرافیا می خورد؛ دردی از شیعه دوا نمی کند. قسم به خلیج همیشه فارس، که مدینه، همیشه ایرانی است، همیشه پارسی است و همیشه شهر سلمان فارسی است. مدینه اگر "مدینه النبی" است، شک مکنید که نام یکی از شهرهای ایران است. سعودی ها لیاقت شان همان "ریاض" است و مدینه شهر "آل طه" است نه شهر "آل سعود". مدینه شهر آل قنوت است نه شهر آل سقوط. مدینه شهر سجده های طولانی است نه شهر سجاده های طلایی. مدینه شهر عشق پیامبر است نه شهر عیش شیوخ. مدینه شهر ولایت است نه شهر خلافت. مدینه شهر جانشینی است نه شهر یک جانشینی. مدینه شهر "محمد بن عبدالله" است نه شهر ملک عبدالله. مدینه شهر تفت است نه شهر نفت. مدینه شهر خاک غربت است نه شهر کاخ ثروت. مدینه شهر ابوتراب است نه شهر اسکی روی سراب. مدینه شهر مهریه آب است نه شهر جهیزیه شراب. مدینه شهر بنی سمیه است نه شهر بنی امیه. مدینه شهر فریادهای عمار یاسر است نه شهر این زبان های جلوی آمریکا، قاصر. مدینه شهر توسل به ائمه است نه شهر توکل به کفر. مدینه شهر اباذر است نه شهر ابازر. مدینه شهر پاکی و تزکیه است نه شهر زور و تزویر. مدینه شهر کارزار است نه شهر بازار. مدینه شهر "لا" به اشربه هاست نه شهر آری به کوکاکولا. مدینه شهر بت شکن است نه شهر بت به دست. مدینه شهر خداپرستی است نه شهر بت پرستی. مدینه شهر بندگی و حیات است نه شهر "عزی" و "لات". مدینه شهر محکم ترین بیوت است نه شهر اوهن البیوت. مدینه شهر طاووس است نه شهر عنکبوت. مدینه شهر سوره های مدنی است نه آسوده های چرت زدنی. مدینه شهر قرائن نبوی است نه شهر قوانین مدنی. مدینه شهر دادرسی است نه شهر بازرسی. مدینه شهر اشک مسلمین است نه شهر کتک زدن به محبین. مدینه شهر شرط های اساسی است نه شهر شرطه های سیاسی. مدینه شهر بلال حبشی است نه شهر ماموران وحشی. مدینه شهر اذان است، نه شهر شنیدن از این و آن. مدینه شهر تکبیر است نه شهر تکبر. مدینه شهر تکوین است نه شهر تکفیر. مدینه شهر اقامه نماز است نه شهر قامت بستن به آواز. مدینه شهر دل به دست آوردن است نه شهر دل شکستن. مدینه شهر دل است نه شهر خون دل. مدینه شهر "نی" نوازی است نه شهر "می" گساری. مدینه شهر ناله نی است نه شهر پیاله می. مدینه شهر روشن کردن صف است نه شهر دف و سوت و کف. مدینه شهر صاحب خطبه بی نقطه است نه شهر صامت خطبای بی نکته. مدینه شهر ریگ های "نهج البلاغه" به دست است نه شهر دیگ های ملاقه پرست. مدینه شهر سنت است نه شهر بدعت. مدینه شهر خدای عالمیان ست نه شهر کدخدای آدمیان. مدینه شهر عشاق است نه شهر شیوخ. مدینه شهر غصه است نه شهر شوخی. مدینه شهر "آه" است نه شهر مزاح. مدینه شهر عشق بازی است نه شهر خون بازی. مدینه شهر ادب و قانون است نه شهر عرب و قارون. مدینه شهر عربی است نه شهر عبری. مدینه شهر جنگ های علی است نه شهر گنج های ابن ولید. مدینه شهر غزوه است نه شهر کمک به اسراییل در حمله به غزه. مدینه شهر مدنیت سنتی است نه شهر بربریت مدرن. ما در 9 دی ثابت کردیم "تهران"، کوفه نیست و در 22 بهمن نشان دادیم "مدینه" نام شهری است در "ایران". پنج شنبه، ندیدید جوانان بنی هاشم را؟ "ابالفضل علمدار، خامنه ای نگهدار" که بدون حضور علمدار مستجاب نمی شود. خرافات این است که ما "لاطائلات" را ببینیم ولی "فرات" را نبینیم. خرافات این است که ما رقص تیر را ببینیم اما دست بریده را نبینیم. خرافات این است که ما ابوموسی را ببینیم اما مالک را نبینیم. خرافات این است که 18 تیر را ببینیم اما 23 تیر را نبینیم. خرافات این است که رقاصه ها را ببینیم ولی عباس را نبینیم. خرافات این است که ما "هوادار فرقه سبز" را ببینیم اما "علمدار خیمه سرخ" را نبینیم. خرافات این است که ما "خود" را ببینیم ولی "خدا" را نبینیم. خرافات این است که ما نشانه خانه فاطمه را در "یاهو" سرچ کنیم. آری، مدینه فقط در "گوگل"، شهری از شهرهای عربستان است. مدینه اصلی در دل ماست. آشیانه ماست. نشان به آن نشانی که به ما می گویند "فاطمیون". نشان به آن سربندهای بسیجی های پهلو شکسته در جزیره شمالی مجنون که رویش نوشته بود؛ "می رویم تا انتقام سیلی زهرا بگیریم". من امشب در "خاطرم شد زنده یاد فاطمیون/ یاد شلمچه یاد فکه یاد مجنون". فاطمه شاید قبرش مثل شهدای فکه، گمنام باشد اما قدرش، اسم رمز شب قدر ماست. "ابالفضل" نام هیچ کدام از سران عرب نیست. هیچ ابوسیفانی نام دخترش را "فاطمه" نمی گذارد. اینها حتی از اسم "عباس" هم می ترسند. در پرچم ما 22 بار "الله اکبر" آمده و در پرچم سعودی ها آمده: "لا اله الا نفت" یعنی؛ نیست خدایی الا دلار. "خانه خدا" شاید در "مکه" باشد ولی "خدای خانه" در "فکه" است. نه، من اجازه نمی دهم از فکه، نفت استخراج شود. فکه "خون خیز" است نه نفت خیز. از خاک فکه باید استخوان افلاکی های شهید را بیرون کشید. سردار باقرزاده! اجازه نده از فکه نفت استخراج کنند. این خاک تفت، حرارت و گرمایش از نفت نیست، از جوشش خون شهیدان است. پیکر عموی دوستم "مسلم" هنوز در خاک فکه آرمیده است و من از این ترس دارم که لوله های زمخت نفت، استخوان نازک این شهید را بشکند. من از این ترس دارم که با "دلر" بیافتند به جان پلاک شهید مفقودالاثر. من از قصد، نوشته ام را به اینجا کشاندم تا در باد 22 بهمن نخوابیم. بهمن، فقط ماه دهه فجر نیست، ماه "والفجر مقدماتی"، ماه "والفجر هشت" هم هست و آری، فقط ماه دهه فجر نیست. اگر نبود زجر شهدایی که از عرض اروند رد شدند، دهه فجری هم با این طول تفسیر در کار نبود. من قصد دارم که در "دل نوشت" هایم در این روضه های سنگین، شما را عضو "راهیان نور" کنم. من دل شما را روانه "مکه" نمی کنم، روانه می کنم به "فکه". این مصیبت را، "کانال کمیل رفته ها" می دانند. سرمایه دارانی که هیچ ملک و املاکی به نام شان نیست آمار "بازار عربستان" را دارند و من آمار "کارزار خوزستان" را. من فریادم را در این دهه فجر از گلوی بریده شهدای والفجر به ارث برده ام. این اتوبوسی که امروز در خدمت انقلاب اسلامی است روزگاری حامل شهدا بود به مناطق نبرد. این اتوبوس، روغن موتورش "جذب حداکثری" است؛ "کاسترول" نیست که عکس "دیوید بکام" داشته باشد. "کاسترو" نیست که به چپ روی گرایش داشته باشد. "چه گوارا" آدم خوبی بود اما نه آنقدر که ما با نوچه هایش در کانسک، "چای گوارا" بنوشیم. ما با چمران، این "چریک فی سبیل الله" شربت شهادت نوشیده ایم. اتوبوس جمهوری اسلامی، آدم سوار می کند نه "آدام اسمیت" و در صراط مستقیم است. به تعداد نفوس خلایق برای رسیدن به خدا راه هست اما کدام نفس، کدام خلق؟! با نفوس دو پهلوی شما، همه راهها به جهنم ختم می شود الا راه کربلا. صراط مستقیم یعنی ادامه دادن راه حسین. یعنی به جا آوردن حج سرخ. یعنی به جای رفتن با هواپیما به مکه، گاهی هم با اتوبوس به فکه بیاییم؛ با همان اتوبوسی که شهدا را به منطقه جنگ و خط مقدم گلوله های رنگارنگ می برد. نه، روغن موتور اتوبوس نظام ما عکس "شوماخر" ندارد. راننده فرمول یک، فرمول رانندگی در خیابان های پر فتنه را باید از راننده اتوبوس جهموری اسلامی یاد بگیرد. این "حاجی بخشی" بود که توانست در سه راهی شهادت، در آن باران گلوله و بعد از شهادت پسرش و دامادش رانندگی کند. آدم اول باید کنترل خودش را حفظ کند بعد کنترل رل را. به هر کسی نمی توان اتوبوس انقلاب را سپرد.

 نوشته شده توسط محمد حسین اصفهانیان در پنج شنبه 88/11/29 و ساعت 3:10 عصر | نظرات دیگران()